صفحه نخست > فرهنگی / چهره ها / هنر / اهل بیت علیهم السلام > بالاى سرم نام شريفت بنهادم

بالاى سرم نام شريفت بنهادم


21 اردیبهشت 1396, 15:21. نويسنده: shams

باتبریک نیمه شعبان سالروز میلاد مبارک منجی عالم، بقیه الله الاعظم حضرت حجت بن الحسن المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، سروده ای از آیت الله سیدحسین شمس در مناقب آن حضرت

 

بالاى سرم نام شريفت بنهادم

 يعنى كه سرم باد فداى ره جانان

 

افسرده‏ دلم زان‏چه ز دورانه بديدم

 اى حجّت حق، با تو كنم شكوه دوران

 

خواهم كه كشى تيغ كجت را ز نيامش

 تا راست كنى قامت دين، سرو خرامان

 

اى وعده حق، خواه تو انجاز و وفايش

 پر ظلم و ستم گشته جهان، اى شه خوبان

 

قرآن شده مهجور و عديلش شده متروك

 بنما تو جهان گلشن دين، مكتب قرآن

 

احيا نما سيره حق، عدل على را

 عدلى كه شفابخش جهان، چاره و درمان

 

عالم به ستوه آمده از جور ستم‏كار

 خواهان يكى منجى است، اى وعده رحمان

 

عالم شده ظلمت‏كده از بهر محبّان

 اى نور خدا، جلوه نما، نور بيفشان

 

آباد نما عالمِ ويران شده از ظلم

 احياء نما نسل بشر، زاده انسان

 

عالم به تو محتاج و تو در پرده غيبت

 اى صاحب فرمان، طلب از صاحب فرمان

 

گسترده نما روى زمين دين خدا را

 بنما عملى وعده حق، ختم رسولان

 

اى قطب جهان، محور خلقت، سبب رزق

 وابسته به تو كون و مكان، عالم امكان

 

بى‏ تو دو جهان، غرق زوال است و هلاكت

 بر هر دو جهان محورى و اصلى و بنيان

 

تو باب خدا، وجه خدا، نور خدايى

 داعىّ خدا، وعد خدا، حجّت سبحان

 

داراى كمالات خداوند قديرى

 فرق است ميان حق و تو، واجب و امكان

 

در روى زمين مثل و همانند ندارى

 اى زبده عالم، به جهان بخش تو سامان

 

غير از تو كسى نيست كه اصلاح نمايد

 تو مصلح كلّى و تو موعود رسولان

 

غير از تو كه بتوان كه شود، مصلح عالم

 چون درد تو دانى و تو را قدرت درمان

 

خواهم كه نصيبم شود آن روز سعادت

 در جبهه حق كشته شوم، جزء شهيدان

 

در پاى ركاب تو شهادت، چه سعادت

 هر كس كه نصيبش شود، او بنده رحمان

 

او اسوه بُوَد اهل تُقى را هم امام است

 شامل بود او را به يقين، سوره فرقان

 

اى مرهم چشمان رمد ديده عالم

 بنماى رخ و دِه تو شفا چشم فراوان

 

اى حجّت حق، پرده ز رخسار بينداز

 عالم همه مشتاق قدوم تو فراوان

 

هستند همه منتظر روى نكويت

 بينند رخ خوش‏خط و خال تو نمايان

 

خورشيد جمال تو بتابد چو به عالم

 تو دل‏بر عشّاقى و احياگر انسان

 

عيسى ‏صفت آيد كه چو احياء نمايد

 دل‏هاى همه مرده و افسرده دوران

 

مهدى است مسيحا نَفَس عالم هستى

 او مى ‏كند اين عالم خاكى چو گلستان

 

هم نوح و خليل است و هم ايّوب و سليمان

 هم موسى و هم عيسى و هم يوسف كنعان

 

مطلق بود او بنده به درگاه خداوند

 هست او شرف و تاج سر و زينت ايمان

 

آيا كه شود دل‏بر عشّاق بيايد

 احيا كند او مرده‏دلان را، بدمد جان

 

مرهم بنهد بر دل عشّاق وفادار

 دل‏داده به او، منتظر بذل سر و جان

 

گويد كه اى غم‏زدگان، غصّه سر آمد

 چون بستر غم چيده شد و وقت به پايان

 

شخصيّت انسان شود آن روز هويدا

 معلوم شود گوهر پر ارزش انسان

 

پر ظلم و ستم گشته جهان، وقت ظهور است

 تو عامر بلدانى و احياگر انسان

 

تعمير خرابىّ جهان را تو سزاوار

 معمار تويى بهر خرابىّ فراوان

 

دل‏ها همه مرده است، نياز است به محيى

 اى ذخر الهى، تويى آن محيى پنهان

 

اى كاش شود روزى من صبح وصالت

 هجران به سر آيد، شب تاريك به پايان

 

اى شمس حقيقى، تو بر اين شمس مجازى

 پرتو فكن و از ظلماتش تو فرا خوان

 

من را تو به سربازى خود مفتخرم ساز

 در زير لواى تو بمانم، بدهم جان

 

در زير لواى تو اگر جان بسپارم

 فخر است برايم كه تويى صاحب فرمان

 

در روز قیامت مباهات نمایم

عمری سپری تحت لوای شه خوبان

 


بازگشت