نسخه قابل چاپ > تکفیری های رسانه ای!/حسین انتظامی

چند روز پیش بین دو فعال رسانه ای با سابقه بحثی درگرفت که برای من آموزنده بود.

اولي به دومي انتقاد كرد كه چرا در رسانه خود ، به فردي مخالف و حتي معاند، اتهامات ناموسي و زشت نسبت داده ايد و دومي پاسخ داد زيرا او ضد انقلاب است و مگر نمي داني مشغول چه اقداماتي عليه نظام است؟!

اين مكالمه يك دقيقه اي از آن جهت برايم آموزنده بود كه تا به حال فكر مي كردم چنين رفتاري ناشي از بي توجهي به اصول حرفه اي و اخلاق حرفه‌اي است؛ يعني ناشي از نوعي نا آگاهي، بي مبالاتي، عجله و پاپاراتزي گري؛ اما آنجا متوجه شدم پشت سر چنين اقدامات خطرناكي، فكر و مبنا خوابيده و حتما به فتواي يك فيلسوف سياسي رخ مي دهد. برداشت راديكاليستي از رقابت و مبارزه سياسي و حتي عقيدتي سبب مي شود آدمي به دام گويه ماكياوليستي «هدف، وسيله را توجيه مي كند» بيفتد. حال آْن كه چنين سويه اي اساسا در آموزه هاي ديني ما و سيره پيامبر (ص) و امامان(ع) مردود است.

آن نگاه (دشنام به دشمن) با اباحه خدعه، حليت دروغ، روايي نقض عهد، ‌اجازه فتك و مسائلي از اين دست در يك منظومه فكري تعريف مي شوند. براساس اين تلقي افراطي از آيين، ترور مخالفان فكري و سياسي نه تنها مجاز، بلكه واجب است (دقت شود). نيرنگ به دشمن كه نه ، حتي به برادر ديني و انقلابي و همسو (و فقط با كمي اختلاف عقيده) توصيه مي شود . درشت گويي، مساوي انقلابي گري قلمداد مي شود و ...

امام راحل (ره) كه همين روزها سالگرد عروج او بود و نماد همه آرمان هاي ماست و از قضا تمام تندروها به غلط به انديشه و بيان آن نازنين استناد مي كنند كجا به مبارزان انقلابي اجازه داد به حذف فيزيكي مقامات رژيم پهلوي مبادرت كنند؟ در سالهاي دفاع مقدس- كه اصول عمليات رواني اقتضاء مي كرد به مردم دروغ گفت - كجا چنين اجازه اي داد؟ بزرگترين ناسزايي كه به دشمن ملتش داد آيا جز «ديوانه» بود؟ يعني كسي كه انقلابي سترگ و خيزشي بزرگ را به وجود آورده بود از نقش تهييج، بي اطلاع بود و نمي دانست واژگان و عبارات تيترخور، الهام بخش و موج آفرين اند؟! حتي پس از قبول قطعنامه و در شرايطي كه به دليل هجوم صدام و منافقين ، جبهه ها دوباره پر از نيرو شد و برخي مسئولان به آن بزرگوار پيشنهاد تداوم جنگ را دادند. اما او اجازه نقض پيمان نداد. رهبر معظم انقلاب نيز بارها فعالان رسانه اي را از برچسب زني و رفتار تفكيري برحذر داشته اند.

ما اگر معتقد و مروج حاكميت ديني هستيم حتما بايد با كمونيست هاي افراطي تفاوت داشته باشيم. ما پيرو ديني هستيم كه اجازه نمي دهد حتي دشمنان را با كلماتي ناروا بخوانيم در غير اين صورت حد قذف (هشتاد تازيانه) بر ما بايد جاري شود ، نه آن كه وقتي قافيه را باختيم با كلمات ، بازي كنيم و بگوييم منظورمان « تشييع فاحشه» بوده است .

يادمان باشد- و پيش از همه به خود نهيب مي زنم زيرا از همه محتاج ترم- كه پيام آور اسلام (ص) آن چنان كه خود فرمود براي اتمام مكارم اخلاق، مبعوث شده است و ما نيز مأمور دعوت مردم با غير زبان (عمل) هستيم.