خطبه امام حسین علیه السلام پس از ورود به كربلا

حسين بن على عليهما السلام در دوّم محرم الحرام سال 61 هجرى وارد كربلا گرديد و پس از توقف كوتاه در ميان ياران و فرزندان و افراد خاندان خويش قرار گرفت و اين خطبه را ايراد نمود

در اين خطبه حسين بن على عليهما السلام كه اولين سخنرانى آن حضرت در سرزمين كربلاست ، به دو نكته حساس زير اشاره شده است :

- انگيزه قيام

- مسئله آزمايش

اَمَّا بَعْدُ فَقَدْ نَزَلَ بِنا مِنَ اْلا مْرِ ما قَدْ تَرَوْنَ

اما بعد، پيشامد ما همين است كه مى بينيد؛

وَانَّ الدُّنْيا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَتَنَكَّرَتْ وَاَدْبَرَ مَعْرُوفها

جدا اوضاع زمان دگرگون گرديده ، زشتيها آشكار و نيكيها و فضيلتها از محيط ما رخت بربسته است ،

وَلَمْ يَبْقَ مِنْها اِلاّ صُبابَةٌ كَصُبابَةِ الا ناءِ

از فضائل انسانى باقى نمانده است مگر اندكى مانند قطرات ته مانده ظرف آب .

وَخَسيسُ عَيْشٍ كَالْمَرْعى الْوَبيلِ

مردم در زندگى ننگين و ذلت بارى به سر مى برند

اَلا تَرَوْنَ اِلَى الْحَقِّ لا يُعْمَلُ بِهِ وَالَى الْباطِلِ لا يُتَناهى عَنْهُ

نه به حق ، عمل و نه از باطل روگردانى مى شود،

لِيَرْغبَ الْمُؤْمِن فِى لِقاءِا للّه

شايسته است كه در چنين محيط ننگين ، شخص با ايمان و بافضيلت ، فداكارى و جانبازى كند و به سوى فيض ديدار پروردگارش بشتابد،

فَاِنِّى لا اَرَى الْمَوْتَ اِلا سَعادَةً وَالْحَياةَ مَعَ الظّالِمِينَ اِلا بَرَماً،

من در چنين محيط ذلت بارى مرگ را جز سعادت و خوشبختى و زندگى با اين ستمگران را چيزى جز رنج و نكبت نمى دانم.

امام به سخنانش چنين ادامه داد:

النّاسُ عَبيدُ الدُّنْيا وَالدِّينُ لَعِقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ

اين مردم برده هاى دنيا هستند و دين لقلقه زبانشان مى باشد،

يَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعايِشُهُمْ للّه

حمايت و پشتيبانيشان از دين تا آنجاست كه زندگيشان در رفاه است

فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانُونَ

و آنگاه كه در بوته امتحان قرار گيرند، دينداران ، كم خواهند بود.

(تحف العقول ، ص 174، لهوف ، ص ‍ 69.)