تهیه سند راهبردی حل مسئله کتابخوانی، اولین گام حل مشکل

هفته گذشته رهبر انقلاب در دیدار با برخی کتابداران کشور مطالب مهمی در مورد مسئله کتابخوانی بیان داشتند.خبر آن در اینجا قابل دسترسی است.

بلافاصله پس از ان شاهد اظهار نظرهای گوناگونی از طرف مخاطبان آن بیانات هستیم.برخی از خبرگزاری تاکنون وظرف یک هفته، حدود 40 گفتگو را بازتاب داده اند. 

خطری که این شیوه می تواند باعث فراموشی مسئله  را شود در اینجا بیان کرده ام .

به نظر اینجانب برای پرهیز از ابتلا به سرنوشت مشابه سایر مسایل باید اقدام اساسی صورت گیرد.

اینجانب راه حل و اساسی ترین مسئله کتابخوانی را نبود ویترین کافی در کشور می دانم ودر موارد متعددی از جمله این موارد به آن پرداخته ام:

شهریور1388:ويترين كافي براي عرضه كتاب‌ موجود نيست،

اردیبهشت1389:ضرورت ایجاد فروشگاه های بزرگ ،

بهمن1389:تنها راه حل مشکل کتاب ایران، ایجاد کتابفروشی های بزرگ و زنجیره ای ،

اردیبهشت1390:نمایشگاه کتاب تهران،فروشگاهی بزرگ برای خرید کتاب با اعمال شاقه

و 365 روز کار براي 10 روز فروش؟!

نمی دانم شرایطی که در مسئله کتاب وجود دارد و  ناگزیر  ورود رهبر انقلاب به آن را وبیانات  با گروهی از کتابداران را با تشریح جزییات مختلف مشکل کتاب در کشور، باید تعبیر به خوشختانه کرد یا بدبختانه؟ 

باید گفت خوشبختانه ورود ایشان به عنوان بالاترین مقام کشور در این عرصه از فرصت های بی بدیل برای حوزه کتاب است که مشکلاتش شناسایی ودر صد حل آن اقدام شود.

اما بدبختانه این که با وجود ده ها، بلکه صدها مسئله گوناگون در کشور مشخص است که متولیان اصلی این حوزه در انجام وظایف خود دچار قصور یا تقصیر بوده اند که ناچار باید بالاترین مقام کشور در آن وجزییاتش ورود کنند.

اگر به همین مقدار مسئله حل شود باید بازهم مبتهج بود.اما با قرائن وموارد متعدد فراوان موجود خطر بزرگتر در این است که:

متاسفانه این نوع تعامل نسبت به مسائل اجتماعی فرهنگی،رفتاری عادی شده است.در ابتدا موجی از اظهارنظرها،طرح هاو...را شاهدیم اما با گذشت چند روز یا چند هفته،دچار فراموشی می گردد،وگویا چنین اظهاراتی نبوده است.بررسی سرنوشت اغلب این موارد،ما را به این نتیجه می رساند.

دلیل همه این ها یک مطلب است که شناخت کافی نسبت به مسائل وریشه ها و باور به هدف وراه نیست.

طرح های گوناگونی ظرف همین چند روز بیان شده است.برخی از ان ها به گونه ای است که نشان می دهد یا قابل اجرا نیست ویا همت وانگیزه پیگیری آن را کمتر می توان انتظار داشت.

برای این که این مسئله به سرنوشت مسائلی از این دست مبتلا نشود،پیشنهادمی کنم بجای ارائه این قبیل طرح ها،خصوصا اکتفا به چند گزاره ای که در بیانات ایشان وعلی القاعده از باب نمونه بوده است،ضروری است از طرف متولیان ومخاطبان اصلی،مسئله کاملا باز شود.

مشکل کتابخوانی در کشور از مسائلی نیست که حل آن فقط در عهده وزارت ارشاد،هیئت امنای کتابخانه ها،کتابخانه ملی،صداوسیما،وزارت علوم،وزارت آموزش وپرورش و...باشد.این مسئله به همه این سازمان ها وبلکه سازمان های دیگری مربوط است.

حتی اگر هرکدام طرحی را دنبال کنند بدون هماهنگی،شناخت اولویت ها ومقدورات نمی تواند مسئله  را به صورت ریشه ای حل کند.

به نظر می رسد حلقه اول مخاطب این مسئله، وزارت ارشاد وصداوسیما باشند.با توجه به وظیفه ای که مجمع ناشران انقلاب اسلامی برای خود تعریف کرده است،بهترین فرصت برای بررسی اساسی بایسته های مهم مسئله کتاب اکنون است.

لذا بسیار بجاست که به عنوان اولین اقدام مجمع ناشران انقلاب اسلامی با کمک وزارت ارشاد وصداوسیما،با برگزاری نشست های عمیق وعالمانه ریشه معضلات را شناسایی ونتیجه آن، تنظیم سند راهبردی مسئله کتابخونی باشد که در مرحله بعد به کمک شورای عالی انقلاب فرهنگی وامثال آن زمینه اجرای آن را برای تمام سازمان هایی که به گونه ای در آن سند تاثیر گذار ویا دارای وظیفه هستند،فراهم گردد.

این بررسی ها می تواند در صدا ویا سیمای کتاب که این روزها مطرح شده،به عنوان اولین گام،برای حل مسئله اقدام شود.مشروط بر ان که با تشکیل صدای یا سیمای کتاب وظیفه را تمام شده تلقی نکنیم.

بدون این شیوه و شناسایی  ریشه ها وشناخت راه حل ها،شاهد سرنوشت بهتری از وضعی که تاکنون بوده،نخواهیم بود.